#ยิ้มสู้

วันที่สังคมมองฉัน
เป็นเพียง “ภาระ”

ก่อนหน้าที่จะใช้ชีวิตบนวีลแชร์ ยิว-กรรณิการ์ ศรีวิจาเป็นเด็กสาวธรรมดาคนหนึ่งที่สามารถเดินวิ่งได้ตามปกติ ในช่วงมัธยม ยิวติดตามคุณปู่
ที่ป่วยเป็นมะเร็งปอดไปโรงพยาบาลในตัวเมืองเชียงใหม่และรู้สึกประทับใจนักเรียนพยาบาลที่ดูแลคุณปู่อย่างใกล้ชิด นับแต่นั้นเป็นต้นมา
ยิวบ่มเพาะความฝันที่จะเป็นนางพยาบาล จนพยายามสอบตรงเข้าเรียนพยาบาลแต่ก็ไม่สำเร็จ ยิวตัดสินใจเรียนคณะครุศาสตร์ ภาควิชาเคมีเป็นเวลาหนึ่งปี
เพื่อปูพื้นฐานองค์ความรู้ทางวิทยาศาสตร์ให้แน่นและรอคอยที่จะได้สอบเข้าอีกครั้ง ความพยายามครั้งที่สองของยิวออกดอก
ออกผลอย่างงดงาม ยิวสอบติดวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนีที่เชียงใหม่และได้เป็นนักศึกษาพยาบาลสมใจ

ชีวิตนักศึกษาพยาบาลของยิวดำเนินต่อไปอย่างปกติสุข จนกระทั่ง 1 เดือนก่อนฝึกงานจบ ยิวประสบอุบัติเหตุรถยนต์อย่างรุนแรงจนสร้าง
ความกระทบกระเทือนให้กับกระดูกสันหลังส่วนทรวงอก เส้นประสาทส่วนหลังของยิวบอบช้ำและร่างกายท่อนล่างก็ไม่ตอบสนองอีกต่อไป
ยิวต้องหยุดเรียนเกือบสองปีเพื่อทำกายภาพบำบัดในโรงพยาบาลและต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับความจริงว่าตนเองอาจกลับมาเดินไม่ได้ ยิว
ต่อสู้กับพลังลบในจิตใจโดยมีกำลังใจจากคนรอบข้าง จนในที่สุดก็สามารถพยุงตัวขึ้นจากเหตุการณ์อันเลวร้ายและเรียนจบได้เป็นพยาบาล
อย่างที่ตั้งใจ แทนที่จะจมปลักกับความสูญเสียไม่เป็นอันทำอะไร ยิวเลือกที่จะยิ้มสู้ไม่ย่อท้อต่อความท้าทาย ไขว่คว้าความเป็นไปได้ใหม่ๆ
ด้วยสายตาที่มองเห็นแง่งามของชีวิตเสมอ

‘ยิ้มสู้’ ของยิวไม่เพียงแต่สร้างพลังผลักดันให้กับยิวเอง แต่ยังเป็นแรงกระตุ้นเชิงบวกให้กับคนจำนวนมาก รอยยิ้มที่ไม่เคยขาดหายบนวีล
แชร์ของยิวเป็นแรงบันดาลใจให้กับผู้ป่วยในโรงพยาบาล ย้ำเตือนถึงความหวังของการมีชีวิตอยู่และความเข้มแข็งที่ซ่อนอยู่ในความไม่
สมบูรณ์ ทำให้ผู้ป่วยรู้สึกว่าตนเองจะต้องหายขาดและกลับมาสร้างประโยชน์ให้กับสังคมได้เช่นเดียวกัน นอกจากนี้ ยิวยังโพสต์เรื่องราว
ของตนเองไว้ในเพจ ‘บันทึกจากวีลแชร์’ เพื่อบอกเล่าประสบการณ์ที่อาจเป็นแรงบันดาลใจให้กับใครหลายคน ให้ยิ้มสู้มุ่งมั่นไม่ลดละ แม้
ชีวิตจะผิดแผนหรือเส้นทางความฝันจะขรุขระเพียงใดก็ตาม